Een huisdier verliezen
20 februari 2018 hebben wij onze beagle-labradormix moeten laten inslapen. Op de foto neemt onze Joep afscheid van haar.
Joep en Missy hebben nooit lelijk tegen elkaar gedaan, maar hadden ook nog ooit tegen elkaar aan gelegen. Toen Joep dit bij Missy deed, wisten we dat we die ochtend een goed besluist genomen hadden om Missy die middag in te laten slapen.
Een moeilijk besluit dat we uit liefde voor haar hebben moeten nemen.
Missy is op 17 janauri 2003 geboren. We gingen voor een labrador naar de fokker, maar ontdekten daar Missy. Een ongelukje vertelde de fokker. Hij fokte namelijk ook beagles en haar vader en moeder waren per ongeluk "bij elkaar gekomen".
Onze dochters ( 12 en 17 jaar), hadden van tevoren alles uitgezocht, welk voer, hoe vaak naar de dierenarts en waar je op moet letten als je een hond wil adopteren. Dat hebben de dames dan ook bij de fokker grondig gedaan, o.a. naar de tandjes gekeken en naar de vader gevraagd.
Ze konden kiezen uit 3 puppies, 2 raslabradors en het ongelukje. Ze kozen voor Missy.
Het bleek een goede keuze. Ze was lief voor de kinderen en hield ontzettend veel van wandelen. Gelukkig hielden de baas en bazin ook heel veel van wandelen en heeft Missy heel wat kilometers gemaakt.
Ook de kleinkinderen (2015 en 2017) werden geaccepteerd. De oudste gaf Missy bij binnenkomst een aai over haar bol en als hij wegging weer hetzelfde ritueel. Dag Missy. Verder lieten ze elkaar met rust.
De oudste ( 3 jaar) vraagt nog vaak: Oma, waar is Missy nou? In de hemel? Ja, jongen dat klopt. Oma, Missy heeft nou geen pijn meer in haar been en kan weer spelen met de andere honden? Ja jongen, dat klopt.
Missy heeft 15 jaar mogen worden en is eigenlijk nooit ziek geweest. Als ik tussendoor thuis kwam van de revalidatie of ze daar op bezoek kwam, wilde ze het liefst tegen mij aan liggen. Toen ik na 5 maanden weer thuis was en de baas weer moest gaan werken, was ik bang dat ze het wandelen overdag (o.a. met mij) zou missen en misschien ongelukkig zou worden. Maar niets was minder waar, ze lag het liefst bij mijn voeten.
we missen haar zo ontzettend.
Het rare is dat mensen die Missy van dichtbij hebben meegemaakt niet snappen, dat je rouwt om een overleden huisdier, een gezinslid.
Ik ben ook erg boos en verdrietig geworden, toen iemand rondvertelde dat wij onze Missy hadden laten "afmaken". Missy was geen "foute hond", die afgemaakt moest worden.
Missy, zal altijd een plekje in mijn hart hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten